Kunstenaarsleven, eerste deel

129

bekeke !.. .. Ik sal d'r kèrnetblazer worde as 'k er wat van begrijp !

Roeleveldts stem krijschte rauw. Z'n gezicht zwol rood-puisterig óp van kwaadaardigheid. Woester woelde ie z'n smerige knuisten door z'n steenrood haar, terwijl hij telkens gejaagd z'n marjenierspet achter- en vooruit schoof op z'n vetten kop.

Dorus, in schrik nu, had wat tegen den driftkrijsch van 't bakkertje ingestameld,.. .. dat hij wachten moest tot z'n zwager kwam....

— Wachte ?.... wachte ?.. .. dat is d'r nakende kul.... wat doent ik mit al die smoesies.... allo !.. .. haal d'r 'm, of ik sleur je 'r hain !.. .. Is die fint snik ?.... allo.... draai je hiele.... nóu ! ! potsalderjuu ! pötsalderjuu !.. ..

Bakkertje stikte in z'n drift. Z'n kop zwol al paarser aan en z'n zware handen stootten in de lucht, bonkerden weer op de tafel, dat de losse plank wègschoof van de steun-kist. Maar bakkertje raasde door. Z'n korpulente nek, gloeirood, zwol, zwól. De woorden groeiden vast aan z'n dikke lippen tot 'n stotterende klankenklus, waarvan ie niet meer af kon. Telkens herhaalde ie 't zelfde zinnetje, overvloekt met z'n giftige pótsalderjuu's !

De jongens durfden geen voet verzetten. Ze voelden, dat Roeleveldt geen vrees aan wou jagen, maar dat 't ״meenes" was. Dorus probeerde 'n klein eindje, eerst op z'n blikke'n, toen op z'n kartonnen zool weg te hinken, maar 't lukte niet. Frans durfde vanwege z'n bar-gehavende broek, zwaar a jour bewerkt, nog geen vin verroeren en Dolf je was ongemerkt, na 'n woede-uitval van bakkertje, op z'n tabouretje geschoven, stiekem z'n plunje onder de plank-tafel rustiger verstoppend. Wel doorleefde ie duizend vreezen onder 't knuistengebonker van Roeleveldt en wèggeschuif van de plank, maar telkens toch draaide ie handig den boel terug, zich-zelf dekkend en reddend.

— Wat.... wat.... IS. hoore.... ikke sit nie op 't schel-linkie !.... harder.... nakende kul!.... ik verstaant geen laars.... kóm.... maak d'r gain peuteredijkies !.. .. spreek

9