Kunstenaarsleven, eerste deel

III

Enne als ik d'r mit pirmissie opsta.. .. dan kruipt 't rakkertje dalik in me warreme kuil.... och.... 't is soo'n poetetoet....

— Soo'n poetetoet.... hoonde Ko, met 'n neusdans, die ze allemaal deed schateren. Stel je veur, amise, 'n poetetoet mit dikke schurft op se tessie.... fan bofe !....

— Leuge.... gemeene jok! grolde woest moeder Hoenders met 'r luidruchtige stem,.... je liegt fent!.. ..

— En schurft an se neus, boorde spottend er Ko doorheen.

— Hoe is 't gosmogelek !.. .. soo'n gele kikker !.... wa die fent durft liege.... wond de oue vrouw zich op, namummelend van zenuwachtig verzet de lippen, de. linten van 'r chenille-muts in woeste verontwaardiging weer doelloos los- en dichtknoopend.

— Enne.... 'n gleuf.... daar is de sluis van Katwijk niks bij! En mank as 'n Mehomedaan.. .. sarde Ko door, alsof z'n moeder niet bestond.

— Allemachies, meneer Ko, wat kan u jökke!.. .. piepte Dolfje er tusschen, ik hep 'm van morge nog op de zolder zien springe....

— Sien springe ? Soo ! soo ! Doe-je-nog-Groen weet 't beter ! .... netuurlijk, merkies de karrebas !.. .. maar strakkies heit moeder self geseid.... asdat d'r s'n pootje hallef angehange het! Sien springe! Doe-je-nog-Groen sel 't zegge.... nou breekt me klomp !

Dolfs kopje kleurde als 'n boei. Hij voelde zich afgemaakt. Zwakjes stamelde hij iets terug, toch blij dat de ratel van Ko over 'm heen sloeg en de zware grolstem van vrouw Hoenders plots Ko weer stom maakte.

— Nou.... en 't blijft d'r 'n prachtig beesie.... juffer Lefiese! U mot d'r sien.... hij sit de heele dag knus op me schoot!.... Dolly het d'r oogies.... nee! geen weerga fan. 't Is d'r 'n schat je.... 'n dotje.... 'n molleknolletje !....

— 'n Molleknolletje.... 'n molleknolletje ! hoonde nu nijdiger

Ko weer. — Jij en Dol binne d'r nie pluis meer op jelui

flierinkie !.... Nou kom je d'r thuis amise ! he ?.... nou denk je.... 'n gesellige pijp.... 'n bakkie nat.... je weet d'r van geen