II
ging één zoet-zalige stroom van rooden geurdamp zwoel over de akkers.
Guurt en Dirk plukten gelijk op, aan één bed, Kees, de Ouë en Piet, 'n anderen hoek uit. Ouë Gerrit had al heel vroeg gedaan bij de nieuwe familie op 't plaatsje. Nou zat ie gretig mee te plukken. Z'n rug brak 'm wel, pijnde en stak als werden er naalden ingeboord, maar daar gaf ie niks om. 't Moest, moést nou. 'n Daggeldersloon viel er zoo wel uit te winnen. De kerels zouden 'm ook anders te lijf gaan. Z'n knieën tot op de borst ingehurkt, bij de kin wegknellend z'n baard, grabbelde ie met twee handen te gelijk, trillerig in z'n beenen, 't loof omwoelend, de vruchtjes vlug neerkogelend in z'n mandje, zonder ze te kneuzen toch.
Hij gromde stil, dat 'r van z'n vervreten hoek rijp geen eetbaar vruchtje terecht was gekomen. Schade van honderden !. ... Da' stopte ie zoo nooit.. hoho ! hoho ! — Woedend was ie ook dat z'n rooie kool zoo slecht stond. — Nou had ie op 'n lekker sonnig hoekie soaid, van s'n swoarsten grond, bestig bemest, en nou stonge se krek aa's stokkies, deurvrete van oardevlooi.... En nog meer!.... s'n uitjes., stonge slecht.. tedicht op malkoar soait.... weer skult van Piet.... hep 't soo wille.... enne.... van de somerandaifie.. kwam ook nie veul.... most nou al 'n beetje gele kop hewwe !.... skuld van die f'rekt slechte woaterafvoer....
— Hee Ouë, denk 'r 'an, da' jai strak-en-an die hoek over-naimp ! Ik mó' nog bosse veur fnöafed.... hai hep de mande, veur aftetarre an de hoafe....
Ouë Gerrit had zich naar Dirk gedraaid, die 'm uit erwtenpad toeschreeuwde. Schroeiend begloeide de zon akkerruim, dat hette uitdampte. In één bukkenden hurk, van knie op knie, schoven de werkers voort tusschen het prachtgroen, vervuild van zweet en martelenden pluk, met den steekbrand van zon op nekken en ruggen. Boven de aardbeibedden stond de lucht, blauwe jubel van uitspansel, stil van zoete geuren. In wierook gedrenkt, zwangerde de aarde van reuken, heimweevol en zalig. Met moeite zwierven klankgeruchten van straatjes