Kunstenaarsleven, tweede deel

6₄

sprak, spoorde ie 'm aan, voor die kleine doodvreters gauw een werkkring te zoeken, anders zou hij ze op 'n kantoor plaatsen bij kennissen. — Maar Maurice leefde nu eenmaal in een zaligen gelukroes, al sinds maanden. Nu en dan kwam ie bij Soonbeek. Die dwong 'm iederen dag te komen, maar Maurice durfde niet. Hij voelde aan 't smeeklief gekijk van de mooie Flora, dat ze al minder en minder buiten hem kon, al zei ze 'r geen woord van. De dringende vraag in haar oogen, of hij haar vooral niet alleen wou laten, maakte hem heel bang.

Hij was eerst wat beneveld geweest. De rustige weelderigheid van Soonbeek's rijk huis, waarin ie, zonder overgang, uit z'n eigen knellende armoe en afgetakeldheid inviel; de heerlijke dingen die de bankier bezat ; het prachtig-gebeeldhouwde orgel, zoo groot en mooi als ie nog nooit een gezien had; dat orgel met z'n menschensmart uitschreiende voix céleste, dat vrome klanktempeltje van zijn Bach, die zielekerk van 't zingende godskind, — 't door-roesde hem alles, nu hij zoo onverwacht van z'n verknaagd boedeltje in de zoete thee-geurige sfeer van die wijde, weelderige achterzaal was verzeild geraakt. Er kwam toen iets over 'm heen zwijmelen, alsof hij in 'n broeikas in slaap gevallen was. Hij snoof adem van bloemen. Telkens even uit z'n bezwijming, zag ie voor zich de blonde, mooie Flora, wuivend, wuivend alsof ze 'n heel fijnen theegeur naar hem toe waaierde. Wat leefde er nu toch in hem, dat hij de wonderblonde, ranke Flora telkens kon gedenken in zacht gepeins, met haar fijne bevalligheid van gebaar ; dat hij telkens voor zich haalde haar traag-wiegelenden gang ? Waarom hield hij zich bezig met haar dweepzieke, romantieke natuur die hem al inniger en echter werd ? Voelde hij nog 't heetbloemig, geurig geduizel in z'n hoofd van 'n bloemkas-sfeer ? Want lief had hij Flora toch niet, lief met z'n ziel en z'n geest, z'n brandend en z'n zoet verlangen, zooals hij lief had Louise. Hoe hoog stond zij boven Flora, die bleek-stille, zacht-droevige Louise, met haar gesmoorden jubel om alles wat ze mooi vond, met haar diepe, zuivere liefde voor hem ! Hij voelde angst naast Flora, wijl ie vreesde, dat ze zich aan hem