279
ruiten. De snikken vlijmden weer door z'n' hoofd. Hij was dood, dood voor alles.
's Middags wipte ie even bij de Hoenders in, ze zeggend, dat Diewertje, die uit was met Kareltje, niet om hem moest wachten met eten. Weduwe Hoenders en Aaltje hielden hem even aan de praat. — Ze zagen Maurice bijna niet meer. Iedereen vermeed ie schuw. En Aaltje was toch de eenige van wie hij kon dulden, dat ze over Louise sprak, wijl ie heel diep voelde, hoe echt en innig zij van zijn vrouw had gehouden. Van Louise's dood af, sprak ze met niemand meer over haar droomen. Buurvrouwen weigerde ze uitleggingen te geven; en heel 't geheimzinnig gebaar, dat haar beheerschte bij 't spreken, alsof ze altijd van 'n donkren schrik iets vertelde, was verstard in 'n doffe, ziellooze beweging. Ze bleef heel stil, zag heel bleek, en keek alsof haar een kind was afgestorven.
Alleen Ko deed als altijd.
Terwijl de vrouwen Maurice nog wat vroegen van Kareltje, stond Ko z'n jachtgeweer te bemorrelen. Telkens keek ie den gepolijsten loop in, haalde ie nerveus den trekker op-en-neer met knakkende knettergeluidjes. Maurice luisterde naar de gedempte verdriet-stem van Aal. Ze wou nu graag weten of de jongens bij z'n moeder kwamen inwonen. Maar Maurice kon geen stom woord zeggen. Hij wist nauwelijks wat Frans, wat Dorus en Dolf deden. — Hij zat nu weer op 't gore bed, tegenover de kachel, en 't geraas van zes honden joeg om hem heen. 't Kneutje op de tafel in z'n kooi sprong weer mallotig van z'n stokje naar 't grondje. En weer rook Maurice de armoe-vervuiling. De oude vrouw, nog kras en pienter, strikte de linten van 'r chenillen mutsje weer los en vast, als de honden al te dol haar beefloozen schoot omrenden. D'r zilverflitsig haar, waarin üchtglanzen beverig verdoken, fladderden weer losjes om haar ooren en uit 't mutsje. Toch sprak ze niet meer zoo vurig van haar beestenliefde tegen Maurice, nu ze z'n willooze triestheid zag.
Maar Ko hinderde die zwijging.
— As me van de duufel spreekt.... rammele se poote !.. ..