Kunstenaarsleven, tweede deel

229

helsch-woedend kon ie op zich zelf worden, dat ie 't zoo klein, zoo •nederig had laten liggen. Hij, met z'n macht en z'n geslepenheid ; hij half vernield en verstumperd door de passie van een zwakke vrouw, een schepsel dat hij vroeger om zijn vingers kon draaien, die voor 'm sidderde als ie wat driftig uitviel! Hij, overheerscht en de les gelezen door 'n jongen kerel, die geen duit in de wereld bezat; hij, gebroken, bespot door twee menschen, die zonder hem geen week rustig konden bestaan ! Waarom ook moest ie dien vent in huis brengen ? Hij had zich zelf geknakt, vermorzeld. Hij had vooraf moeten begrijpen, dat een vrouw als Flora op zoo'n langharigen kerel, met zoo'n snuit, verliefd moest worden. Hij was stom en blind geweest en gek. Hij had ook eens willen laten zien, dat ie met ״knappe koppen" bevriend kon raken. Als 'n uitdaging, 'n wilde tarting, had ie Maurice voor haar verblufte oogen gebracht, en nou was ie zelf de dupe. O ! nog zooveel meer was er bij gekomen ! Maar nu zat ie er mee. Hij vocht met zich zelf ; 't gifte in 'm, wreed en rauw. De woede neep 'm pijnlijk, schrijnend door de borst. Hij zou zich zelf hebben kunnen ranselen met genot en wellust.

Op z'n kantoor viel hij woedend uit, omdat ie 'n wandkalender scheef zag hangen. Hij ergerde zich aan alles : aan 't door den neus ademhalen van z'n bediende, aan 't gekraak van z'n eigen schoenen, aan 'n paar onnoozele schrampjes op den knop van z'n brandkastdeur, aan honderderlei kleinigheden, die hij anders nooit bemerkte. Die uitbarstingen luchtten hem op, en de heete prikkeling van drift schokte in hem uit tot stil huilen. Dan beefde de hoop in hem, dat ééns toch Flora wel terug zou keer en, dat ze 'm zou roepen, roepen.... dat ie 'r dan.... dan zou neerduwen en onderduwen als nooit te voren.

De jaloezie, de spanning en driften, waarin ie 't laatste half jaar leefde, hadden z'n zenuwen toch hevig geknauwd, vooral de in 'm opgeduisterde angsten, die z'n rust tergden en speelden met z'n kalmte. Hij kon geen twee minuten achtereen meer bedaard op zijn stoel blijven zitten. Dat durfde