Kunstenaarsleven, tweede deel

15

doeling van Maurice, bracht Louise er bedeesd tusschen.

— Goed, goed, goed mevrouwtje ! ! maar uw man.... uw man erkent toch.... stemt toch in.... konstateert toch.... dat de eerste de beste kruidenier, de eerste de beste groenteboer .... net zoo goed is.... als al die lammelingen van dichters met hun likkende rijmpies ! hun likkende rijmpies !.. .. die ulevel-helden ! die plaatsbesprekers-in-den-hemel!.... en die op aarde geen snars uitvoeren.. geen snars.. geen lik !..

Maurice negeerde met minachting 't geschetter van Soon-beek. Hij had 't wel verwacht, dien bijval, maar als ie uit-gedemoniseerd had, zou ie hèm wel raken. Nu leek 't koren op zijn molen.

— 'n Werkelijk idealist in dezen tijd, mevrouw.... is 'n gestreepte ezel! Ze hebben hun tatoueering van de natuur meegekregen.... maar ezels blijven ze onder de massa-kudde.

— Maar mijn hemel, meneer Fleury, klonk 't nu weer met volle stem'uit Flora's mond — noe lijkt u toch erg pedant., u spreekt zoo uit de hoogte !.. .. waarom spreekt u zoo uit de hoogte ?

— Omdat ik niet nog hooger kan, mevrouw.... U moet niet boos worden nu ik zoo weinig respekt toon voor zielen met verguld-op-snee.... En als u 'n bezem wat te grofharig vindt, dan pluimstrijk ik al hun geraas met 'n plumeau van onzen aardbol.. .. Ik blijf er bij.. .. u stelt u dat allemaal veel te vurig voor. Ik heb poëeten hooren gillen van smart toen 'n kat ze op de eksteroogen trapte ! Die schrijvers.... die kunstenaars.... 't zijn zoo'n hoop niet elingen bijeen.... Ze zijn ij del als 'n medalje.... Ze kronkelen als 'n korenworm. . .. voor duiten ! Ten slotte 'n beetje minder stom dan de rest, die gelooven aan hun verhevenheid....

— Prachtig! prachtig! gierde Soonbeek, z'n kale kruin woest-snel met z'n kleine blanke handjes beaaiend, alsof ie'n hoog-zijden opstreek, — prachtig ! Dat is meppen ! meppen ! Jij met je dichters.... je dichters !.... ik eet liever 'n panne-koek met bruine suiker !....

— Dank u voor 't kompliment, spijtigde Flora ertusschen.