Kunstenaarsleven, tweede deel

10

— Jij geen verstand ?.. .. hm ja, hm, hoonde Soonbeek in grap-toon.... En je Goethe en Heine dan ?.. .. die je zoo goed als van buiten kent ?.. .. zonder 'n foutje !.. .. En je romaansche gang dan !.... en je antieke klokken.... die ik tóch altijd stil laat staan !

— Zoo mevrouw, houdt u zooveel van uw klassieken, Goethe en Heine ? — vroeg Maurice zacht, toch lichtelijk ironiseerend, wijl hij haar precies zich voorgesteld had zoo als ze was : 'n echte duitsche jonge vrouw, dwepend met de wereldsmart van Heine, en 't weeke gefluister van z'n romances ; 'n beetje sleeperig-elegant, goudblond en slank, en glad-mooi als 'n beeld.

O ! wat wonderlijk klonk haar die plotselinge vraag nu. Zoo iets had haar niemand ooit met zulk 'n klemmende belangstelling, en toch 'n beetje hooghartigen spot, gevraagd. Ze voelde heel goed in z'n stem den verborgen twijfel aan de diepere mogelijkheid ervan. Dat prikkelde haar, en vol spreek-drift laaide ze los, nu en dan er 'n fel duitsch woord tusschen dringend. In haar praten sprankelde 'n uiterst nerveuse vurigheid, 'n snelle ontbranding van hartstocht, die, onder den kleinsten tegenstroom, in schreien of lachen kon uitbarsten.

Ze vertelde Maurice, met haar volle, tweeklankige stem, die van krachtigen zwier inééns kon verkwijnen tot heel zacht gespreek, bijna gefluister, dat ze als meisje van vijftien jaar al gedweept had met Heine. Heine was in zijn natuur, voor haar, meer vrouw dan man. Ook hij had dat teergevoelige, grillige, droefgeestige, wispelturige en slingerende emotieleven. Was meneer Fleury 't niet met haar eens, dat hij van de diepste melancholie en zelfkwellende overspanning, inééns kon opstijgen naar een jubileerenden hartstocht, en uitvlagen in schaterende pret ? En toch moest ze zeggen hoe fijn en subtiel Heine altijd bleef! Z'n verzen werkten op haar in als nachtmuziek door doodelijke stilte. Ze vond zijn heele ziel één heerlijke nokturne, en voor een vrouw vooral, van 'n verbijsterende innigheid. Heine was haar afgod, en die hem schond, schond zich zelf. Ze beminde z'n vlijmende sarkasmen ; ze sidderden door haar heen als jichtschokken. O ! mocht ze hem zeggen hoe ze ge.