De jeugd van Beethoven

verkwisting van dit wondergeestje met iéts althans tegen te gaan. Maar de stomme porder en dronkenlap overwon, bracht wilde gisting en knagend heimwee in het mannetje naar al wat hij niet naderen kon. Want het huilen op zijn bankje, waarvan de beroemde biograaph Thayer even spreekt, is van veel dieper leed dan alleen zenuwachtige opgejaagd-heid schept. Het is de vroeg-rijpende kinder-weemoed, het is de aandrei-ging van een vereenzamings-gevoel dat rond de ziel sluipt. Want hij wou immers zélf naar die toetsen, zelf die handjes bewegen en zingen en preludeeren en klank-combinaties vinden en tonen bij een we ven, — moest hij dan ook voortgaan als hij niet meer kón, doodop was van physieke vermoeienis of walgde van al die dorre gamma's, vingeroefeningen en vernederende herhalingen, onder straf en vloek hem opgedrongen?

58