Letterkundig leven, deel 1

letterkttndige ënqtjêtes. 205

en daarmee uit. Die zijn wel tien regels critiek waard. — Mevrouw Metz-Koning reikt de eerepluim uit aan Van Schendel en Couperus' Berg van Licht, Foey, mevrouw, dat is een infanvie! Zoo een onfesoen-lijk boek; zoo een gosonsalig boek, beladen met den vloek der gansche brave burgerij.

Streuvels is weer het best van al, wijl hij niks zegt. Waarom zegt hij niks? Wijl hij niet aanwezig is. — Ook de groote Beweging's -mannen Uyldert en Alex Gutteling, zwijgen als moffen, wijl niet gevraagd en dus buiten de gemeenschap der tienjarige literatuurenquête geplaatst. — Wat schieten we op!

Henri Van Booven is zeer bewonderend staand tegenover een heele zooi: Prins, van Looy, Robbers, de Meester, Schartens, Thym, Couperus; vroeger ook tegenover van Eeden, maar nu vindt hij zijn stijl ״ergerlijk".

Zuiver Hollandsch schrijft van Deyssel; alleen Aletrino schrijft geen zuivere taal. Volgens dezen literairen aristocraat doet hij zijn uiterste best om woorden te maken. Ten slotte wordt dr. Aletrino in de leer gestuurd bij Querido, „die in zijn allerlaatste werk prachtig en volmaakt schoon nederlandsch gaf". Zie zoo, dat geeft je nog eens een riem onder het hart. Er is geen grooter criticus voor mij dan Henri van Booven, als hij het althans over Querido heeft. Zoodra hij ook bewonderend schrijft over anderen, als Aügusta De Wit, van Deyssel, Emants enz. is hij geen knip meer voor den neus waard.

Joh. de Meester oordeelt fijntjes, gaat gelijk de scherpe kant van een zeis, zoo even scherend met zijn herinnerend waardeeren langs zijn boekenkast. — In ieder geval heel wat beknopter dan de lang-wijlige heer Willem Schürmann.

Voor dien is v. Eeden de universeelste. Ook noemt hij v. Looy's „De dood van mijn poes". In Annie de Boogh