Letterkundig leven, deel 1

XVI.

CYRIEL BUYSSE. - HET BOLLEKEN.

Papperlapap, wat is ons klein landje rijk gezegend met bedillertjes, keurdertjes en beoordeelwezens en met hoe weinig sterke, altijd weer nieuw ontbloeyende werkers van een ras als Buysse. Dèt is eerst een schrij-versnatuur, een kerel met merg!

Zie nu weer eens in de Groene, week na week optreden een jujubes-Van Deysseltje, poppetjes-klein, om tranen te lachen. Zijn naam is Spaan. Hij weet er alles van! Een ander geen spaan! Haha! Zie het poppetje heuschelijk gebaren en heuschelijk ironiseeren en vernielen en vernietigen! Dit beultje doet huiveren! Hij zingt als een lyrisch tenorsknechtje, en de vervloe-kingsgebaren van zijn meester aapt hij na als een August de gebaren van een paljas! Ja zeker, hij beweegt, hij grinnikt, hij lacht tusschen de lipjes en zijn oorlelletjes bewegen schalks en komiekerig. O! dat beuls-volk is guitig! Zie de ironische trekjes om zijn mondhoeken. Dat verschijnt van top tot teen als een bonk critiek voor verbluft publiek! Wat dééd deze geweldige heer critieker Petrus Spaan voor onze literatuur? Is hij de schepper van één groot type, van één groot karakter, één groote ziel? Heeft hij ons lyriek gegeven, heeft hij ons critiek en wijsheid gebracht ? Heeft hij ons drama's, romans, verzen geschonken? Neen lezers,.... niets van dit alles! Hij gaf ons in hoofdzaak de verzekering, dat hij zoo bewogen wordt door de hevig gele kleur van Zola's boekkaften. En dito bewogen door de trotsche groene kleur van Van Deyssel's werken en dat