Mijn zwerftochten door Jordaan en Donker Amsterdam

eigenschappen het meest onvermengd bewaard. Acht het woord: zwerftochten niet te ״dik", waarde lezers! Hoeveel malen hoorde ik niet de meest dwaze dingen beweren door Amsterdammers uit allerlei standen, die echter de Jordaan slechts kennen van een kuiertje. Zij hebben er doorheen gewandeld met zusters en broertjes, met nichtjes en neefjes, — zeg op een zonnigen morgen, — en zij vonden het een doodgewone buurt, waar je nou heelemaal geen last had van de menschen. Een ander groepje Amsterdammers heeft er doorheen gekuierd, op een somberen, regen-grauwen winterdag. De wandelaars rilden van de armoe die ze aanschouwden. Zij vonden het een trieste, akelige buurt, met ongeloofelijk-lange, smalle, morsige straten, waarin een doodgewoon volkje leefde, zooals in alle andere armoe-wijken. Een ander deel van de gegoede menschen, brave Amsterdammers overigens, voedt zich gulzig met allerlei legendarische verhalen omtrent het misdadige bestaan van ruwe menschen in deze schrikkelijke volksbuurt. Een Jordaner is voor hen de belichaming van het gevaarlijke, het vechtlustige, het dronkemanstierige en het vervuilde volksleven. Zij durven nauwelijks alléén door de Jordaan, waarvan de geruchten zoo angstwekkend klinken. Al deze dwalingen omtrent het werkelijke leven in de Jordaan, zijn een gevolg van de

22