Israël onder de volkeren

29

verliezen toe, doch het mocht niet baten; tegen de geharde, welgeoefende Romeinsche troepen waren Israels dapperen op den duur niet bestand. Door het langdurig beleg ontstond bovendien hongersnood in de stad, hetgeen den toestand nog verergerde. Op 17 Tammuz wist de vijand eindelijk de stad binnen te dringen en moest de offerdienst gestaakt worden. De belegerden gaven het echter nog niet op; zjj bezetten den tempelberg, ten einde het heiligdom tegen de aanvallen des vijands te beschermen. Nog drie weken hielden zy zich staande, in welken tjjd de Romeinen afgrjjselijk in de stad huishielden. Eindelijk, op 9 Ab, wierp een Romeinsch soldaat een brandend stuk hout in den tempel; het Godsgebouw vatte vlam en brandde geheel af, slechts een stuk van den Westelijken muur bleef staan en getuigt nog heden van Israels vervallen grootheid; de heilige tempelvoorwerpen werden door de Romeinen geroofd en in triomf naar Rome gebracht. Verschrikkelijk was het lot der overwonnenen; duizenden Joden werden gedood; duizenden als krijgsgevangenen weggevoerd, om voor de overwinnaars slavendiensten te verrichten of tot genoegen van de toeschouwers in het circus te Rome met wilde dieren te strijden.

Zoo had Israël dan weder zijn staatsbestuur, zijn tempel ver-loren; het moest voortaan de overweldigers van zijn land gehoorzamen of bij andere volkeren een toevluchtsoord zoeken. Maar had Israël veel verloren, het had nog meer behouden: de Thora met haar eeuwige wetten van deugd en vroomheid en de boeken der Profeten met hun beloften van een schit-terende toekomst na een treurigen val. Dit gaf Israël kracht om de vele rampen, die het in het vervolg moest verduren, met gelatenheid te dragen en te midden van groote ellende een fier en krachtig volk te blijven.