Israël onder de volkeren

(42—41).

Zoo hadden de Joden hun onafhankelijkheid verloren en waren de Romeinen de eigenlijke meesters van het land. Zy verdeelden het land in vijf districten en, om de Joden te doen vergeten, dat ze één volk met één wet waren, richtten zy in ieder district een Sanhedrin op. Van het Sanhedrin, dat in Jeruzalem kwam, waren de hoofden Semaja en Abtaljon, de grootste geleerden van hun tijd. Te midden van alle ellende, door de Romeinen over de Joden gebracht, verloren deze mannen niet de hoop op betere tijden en ook hun geloofs-genooten spoorden zij aan, op God te blijven vertrouwen. Ook de Chasmoneërs, die in Rome gevangen waren, verloren den moed niet; herhaaldelijk ontsnapten zij en trachtten den vaderlijken troon weder te bemachtigen, doch hun plannen mislukten. Eens scheen de gelukszon voor de Chasmoneërs weer op te gaan; het was toen de bekende veldheer Julius Caesar aan Aristobulus II een leger gaf, om voor hem te strijden ¹). maar nu werden Aristobulus en zijn zoon Alexander door Caesars vijanden gedood (49). Caesar was den Joden gunstig gezind; hij schonk hun in het gansche Romeinsche Rijk vrijheid van godsdienst en verleende hun, met het oog op de Sabbatviering, ontheffing van den krijgsdienst. Jammer dat hij den snooden Antipater in het ambt van rijksbestuurder bevestigde; hierdoor toch werd de kans op een onafhankelijken, Joodschen staat hoe langer hoe geringer.

Antipater had nu zijn doel bereikt; hij gedroeg zich als een vorst en benoemde zijn zoon Herodes tot stadhouder van Galilea, de noordelijke provincie van het land. Herodes was zeer wreed en Romeinschgezind. Om de Romeinen te

¹

) Caesar en Pompejus streden met elkander om de macht; ten slotte bleet Caesar overwinnaar en werd hij beheerscher van het Romeinsche rijk.