Op water en brood

4

Tien dagen hechtenis.

Wat is dat „hechtenis”? Ik vroeg het in den kring mijner kennissen. Ik vroeg ’t zelfs aan eenige advocaten. Qeen hunner had er een juiste voorstelling van. Tot op den dag, waarop ik mij naar het „Huis van Bewaring” aan de Bergstraat te Rotterdam begaf, verkeerde men in mijn kring in de meening, dat ik in een nette kamer zou worden ontvangen en daar tien dagen zou verblijven, mij den tijd kortende met lite-rairen arbeid en lectuur, het ontvangen van vrienden, het besturen van mjjn maatschappelijke zaken; dat ik voorts mijn eigen voedsel zou mogen kiezen en dat uit een restaurant kon laten halen, mits ik het zelf bekostigde en dat er ook in het „Huis van Bewaring” zelf een cantine aanwezig was, waar ik mij van het gewenschte voedsel zou kunnen voorzien.

De „hechtenis” zou eigenlijk niets anders zijn dan een soort zachte „gijzeling”, wegens het niet betalen van schuld aan het Rijk der Nederlanden.

Hoe volkomen anders was de werkelijkheid. En hoewel die werkelijkheid zoo ontzettend was, dat zij met Russische gevangenistoestanden vergeleken kan worden, verheug ik mij op het oogenblik toch, dat ik ze heb leeren kennen. Want het zal thans mogelijk zijn door de publieke opinie de regeering te dwingen een andere wijze van incasseering van boeten te gaan volgen. Mijn innige overtuiging is, dat geen van de leden onzer regeering, noch H.M. de Koningin noch de leden der Kamers, ja dat zelfs de Minister van Justitie, mr. Ort, ondanks dan zijn Duitschen naam en Duitsche afkomst, welke grondigheid waarborgt, weten, wat eigenlijk hechtenis is.

Of de rechters, die mij veroordeelden, het weten, mag ik niet beslissen. Wellicht zullen zij zich ten deze verantwoorden, zooal niet tegenover mij of het Neder-landsche volk, dan zeker tegenover hun vrouwen, hun zonen, hun dochters, hun kleinkinderen.