Billie Ritchie's Raad

13

schrijven, zich als valsche neger moet verhuren? Heb je schulden? Geheime ondeugden? Zeg mij alles oprecht, ik ben iemand, die alles kan begrijpen en vergeven.”

„Mijnheer... ik heb geen andere geheime ondeugd dan mijn liefde tot de dichtkunst. En geen andere schuld, dan bij . den drukker, die op mijn kosten dezen bundel „Dramatische Werken” drukte.”

„En waarom heb je dan geen succès? Waarom heb je een assortiment recencies als iemand, die in stede van een eere-doktershoed, den electrischen stoel verdiend heeft?”

„Ik weet het niet...”

„Waarom heeft Charlie Schar je zoo slecht beoordeeld?”

„Het formaat van mijn dichtbundel even groot als den zijne en de letter van ’t jaartal niet mooi...” „Onzin, onzin...”

Hij keek mij even onderzoekend aan.

„Ben jij misschien een Jood?”

„Hoe nu?” vroeg ik, „we zijn in vrij Amerika.” „Kijk niet zoo boos. Ik ben óók een Jood...” „Ik begrijp u niet.”

„Wel, Charlie Schar is anti-semiet. Dus keurt hij alles af, wat Joden schrijven ...”

„Ah!” ... zeide ik begrijpend. „Maar”, ging ik voort, „hij heeft toch üw hoedanigheden-geprezen.”