Gij zult niet dooden!

19

als dat heelal zelf zijn ? Hebt het leven lief en weest goed. Dus hebt het leven lief, óók in den ander. Doodt niet. Vernietigt niet, maar schept. Doodt niet, maar wekt ten leven.

Gij verwondert u dat de moeder, de zwakke vrouw, zoo oneindig veel klachtloos kan dulden, verdragen en overwinnen, maar verwondert u er niet meer over, als gij beseft dat het de liefde voor haar kind, de zwakkere is, welke haar doet zegevieren, zij, éérste kampvechtster voor het leven, voor den levenden mensch. Neemt dan de liefderijke moeder ten voorbeeld voor ’t eigen leven. Vertrouwt en behoudt.

O, het is zoo mooi, het is zoo zoet, het leven. Het is zulk een kostelijke gave Gods, Uw vader en uw moeder vereenigden zich in één opperste zaligheid, ééne ineen-smelting van alle smarten en gelukken des levens tot een hoogere, onuitsprekelijke gewaarwording, ten einde u, nieuwen mensch, het aanzijn te geven. In de warme, teedere donkerte onder moeders harte wordt gij voldragen. Dan komt gij in ’t wiegje en zij, uw moeder, koestert u aan het teederste, gevoeligste, schoonste deel haars lichaams en heur rood bloed tot een blanke, zoete melk veredeld, schenkt zij u tot levensdrank. Nu groeit gij op als een blommetje, als een knopske, tot een klein, krompratend kindeke en uwe kracht is uwe aanvalligheid, uwe teeder-heid, uwe hulpeloosheid. De moeders, wier trots gij zijt, knoopen hemelsblauwe lintjes in uw blonde krullen of roode in uw zwarte haren. Zij juichen als gij uw eerste schrede doet. Uwe ontwikkeling, dag na dag, is voor haar een gestadig wonder, wonder boven alle wonderen, waarvan zij vervuld zijn den heelen dag en den heelen avond en tot ’s nachts in haar droomen.