Germania

57

dat hy achter den stoet van Eoning Gise zou ryden niet uit nederigheid, maar in de welberekende overtuiging, dat er dan genoeg leeftocht zou afvallen.

Eoning Mise nam geen offers of geschenken mede. Hy hoopte mede te deelen van de buit, die onderweg roovers zeker zouden maken van de schatten van Eoning Gise en in ’t uiterste geval vertrouwde hij op den geest van de drie schoeljes, die al bezig waren grollen op de magerheid van het ezeltje te maken, zeker dat zij den priester en de priesteres in een goede luim zouden brengen en op zijn eigen radde tong, waarmede hij meer schatten en offers zou kunnen beloven dan ooit in geheel Renigo waren byeen te brengen.

Eoning Gise, wel wetend dat hij onderweg anders menige veer aan roovers zou moeten laten, riep zijn burgers op om een vrywillige lijfwacht te vormen. Geen enkele burger verscheen. Daarna gaf hy verlof, dat de burgers plaatsvervangers mochten zenden. Maar daar alle burgers rijk waren, wilde geen voor schatten zijn leven in de waagschaal stellen. Tenslotte veroorloofde Eoning Gise zyn burgers een lyfwacht te vormen uit bewoners van Veloog. Toen verschenen veertig uitgehongerde strandschuimers en Eoning Gise beval dat de lieden onderweg gemest zouden worden, opdat by de aankomst in Renigo de leden van zyn lijfwacht zoodanig in achtbaarheid van statuur zouden zyn toegenomen, dat hij ze het burgerrecht van Bedekoog zou kunnen verleenen.

Eoning Miso, die geen vrees voor roovers behoefde te koesteren, peinsde erover op welke wijze by de veertig strandschuimers, berucht wegens hun liederlijkheid en ongebondenheid en deswege zelfs op zyn eiland naar een duin verbannen, onder zyn invloed zou kunnen brengen ten einde de buit, die zy zouden maken, in zijn bezit te krijgen. Hy riep daarom twaalf van de heetbloedigste deerntjes van zijn eiland op als zyn lijfwacht en voorziende, dat zy onderweg wel iets van de purperen, groene en hemelsblauwe gewaden