Germania

54

Yeloog geleid en de Eoning had dan groot genot, wanneer de gasten zich verwonderden over de armoede en de buik-loozigheid der Velagers, die zich trachtten te wreken door geestige spot-verzen en schimpscheuten, waarby de koning en zijn drie opperkoks de gasten wezen op het gebrek aan stafrijmen en de fouten in den rhyhtmus van de armeluis-poëzie.

Op Yeloog regeerde in deze tijden de Koning Mise, bekend wegens zyn rijkdom aan woorden en armoede aan stof. Hy verging van naijver op den Koning Gise en trachtte ondanks alles, diens roem te overschaduwen. Hij noodigde van heinde en verre vreemdelingen uit naar Veloog en gaf dan ook gastmalen. Doch het servies was van gebakken klei en de spijzen waren sober en mager, terwijl als drank slechts witbier werd toegediend en dan nog slechts in leege eierdoppen en mosselschelpen, zoodat men nooit meer dan één teug tegelijk kon nemen. Hij had eveneens drie hofdichters, armzalige, magere, uitgehongerde kerels, vernuftige, geestige schoeljes, die met elkaar wedijverden in ’t vinden van grollen en onuitputtelijk in ’t bespotten van den dikken Gise, die als men hem hun spotdichten overbracht, verachtelijk de schouders ophaalde, zeggend dat de rhythmus alles te wenschen overliet, en het stafrijm ontbrak.

Koning Mise voerde zijn gasten na den karigen maaltijd naar een zaal, die met schelpen was versierd en daar liet hj de mooiste Veloogsche deerntjes naakt dansen, terwijl zjn drie hofdichters grollen maakten op de dansende meis-kens en hare lichamelijke bekoorlijkheden. Tot slot noodigde de Koning zyn gasten uit tot een wedstrijd in het persi-fleeren en wie de grappigste grollen op den Koning zelf, zijn gastmaal, zijn hofdichters en zyn danseressen ten beste gaf, werd voor dien avond en nacht tot Koning van Veloog benoemd en mocht allen bevelen, tot den Koning zelf. Dit nu had tengevolge, dat de vreemdelingen niet wisten waar zij zich het best vermaakt hadden, bij den dikken of bij den