Germania

43

weer angstig, liep hij naar ztyn hut en legde zich op zjjn leger van vellen en bleef den .heelen nacht peinzen. Dus was alles dan toch niet zichtbaar? Er waren dan toch geesten, die leefden, spraken, riepen, bedreigden en toch zich onzichtbaar konden maken? Toen het dag was geworden, haalde hij zijn vork uit de gröhl. Die dreef boven en nog altijd krinkelde de aal zich vergeefe om zich los te wringen. Hij sloeg den kop van het dier plat met een steen en droeg het naar de hut om later te braden. Nu, met zijn wapen, in ’t heldere daglicht, ging hij weer naar de plaats, waar dien nacht de geest had geroepen. Hij riep opnieuw: „Alles is zichtbaar!” Het antwoord schalde terug en het tweede opnieuw. Hy sprong in 't kreupelhout, prikte met zijn vork naar alle zijden, maar ditmaal stak hj niet in een dier, doch slechts in ’t yie of in bladeren of hagedissen.

En tegen den middag, heesch van ’t roepen en moe van 't zoeken en denken, keerde hy naar de hut terug.

Eén enkele gedachten hield hem bezig. „De geest was ten laatste ook schor geworden, dus was hy ook vermoeid van ’t roepen... Maar als hij vermoeid raakte, was hy een mensch en geen geest... Morgen zou hy weer gaan zoeken en overmorgen weer, tot hy hem gevonden had en te weer kon staan: „Alles is zichtbaar!”