Germania

22

Korting Tjilbard had gerouwd om Jelle, die behalve zijn grooten dorst geen andere ondeugden had, eerlijk,trouwen dapper was geweest. Aspriaan was wegens dit gedragen jegens een gast in den ban gedaan en onwaardig verklaard om beoorlogd te worden of in verbond mede ten oorlog te trekken.

Nu had hü prins Istovar een tijdlang in ’t woud gevolgd en gewacht tot allen de tenten hadden opgeslagen en rustten om ze zoo te overvallen, te vermoorden en te plunderen. Toen allen sliepen, wilde hjj nader sluipen met zijn mannen. Maar Melle, hoewel moe van de dagreis, was gedachtig aan de opdracht van zjjn koning, bij]ven waken over den prins. Hij was buiten de tent gegaan om te luisteren naar de geluiden van den nacht. Hjj hoorde het krassen van den uil en het heesche blaffen van de wolven en het zingen van een nachtegaal. Hij wilde nu gerustgesteld slapen gaan, toen hj] een kautsje zijn klagend oehoe-oehoe hoorde roepen. Als het kautsje ’s nachts roept, waart de dood rond en die het hoort weet, dat er iemand in zjjn naaste omgeving moet sterven. Daarom klopte Melle's hart van angst, want in hem kwam de gedachte op, dat wellicht prins Istovar op deze reis zou sterven en hjj voelde zijn borst beklemd als hij bedacht hoe groot dan de droefenis van den koning zou zjjn. Maar het kautsje huilde al weer, nu dichterbij en om het te verschrikken wierp hij een steen in de richting, vanwaar ’t geluid kwam. Doch geen vogel vloog op, maar een man in het donkere loof vloekte. Meteen had Melle den horen al van zijn gordel en aan den mond gebracht en hij blies het wek-signaal —

„Pahoen.... Pa____hoen____Pa----hoen!” En nu kwamen

zijn mannen uit hun tenten en Melle riep: „Te weer, Te weer!” en hijzelf stelde zich voor de tent van prins Istovar en 't kortzwaard zwaaiend in ’t duister van ’t woud riep hij zijn daging: „Eén zwaard tegen één zwaard, twee saksen tegen één saks, hier staat Melle de Fries!”