Germania

12

daar leit-ie op my en vaêr op den iever en ik voel de tanden in mijn kuit, door 't leer heen..

„’t Was me een stukl Grendeldebliksem jong, ’t was me een stuk...”

„’t Is ’m niet daarom vaêr, want als ik in mjjn kracht ben sla ik er toch een, driemaal zoo zwaar in den knik. Maar niet gegeten te hebben, Grendeldebliksem vaêr, hy zal smaken!. ” Tjeerd, die dat ook al gedacht had, begon gebukt over ’t wegsmeulende vuur, ’t zachtjes aan te blazen, ’t ophoopend met dorrende bladeren, die al dik in ’t herfst-woud lagen.

Herebaeld had nu zyn nachtzak afgestroopt en zich moede aankleedend zei hy zwak:

„Vaêr, er is een tand opgesprongen?”

„Ja, jongen.”

„Goed... dat is de richting voor vandaag. En nog wat, vanwaar kwam de menschenstem?”

„Van daar afl”

„Was ’t één lang geluid of een kort?”

„’t Was één lang geluid...”

„Hoelang duurde het?”

„Om te zeggen als den eersten roep tot een offer.”

„Dan vaêr is het geen geest geweest. Want een geest geeft altyd eerst een korten roep, daar hy anders niet mag aanvallen.”

„Geiyk heb di..” zei Tjeerd gul. „Ik heb ook al gedacht, de iever is opgejaagd en hier in angst toegesprongen.”

„Du hoeft my geen geiyk te gevent” zei Herebaeld streng. „Ik weet, wat ik weet. Vaêr, denk er aan. Er komt van dien kant onheil. Ik zie veel mannen met korte zwaarden en een groote er onder. Hy alleen rydt te paard, een wit roe met gevlochten manen, waarin gouden schelletjes hangen. Zy zoeken denzelfden weg als wy en wy moeten ons haasten hun vóór te zyn. Want anders zullen zy ons verslaan, niet uit vyandschap maar opdat wy Earimona niet zullen spreken. Want die op het ros is één van de minnaars.”