Dramatische werken: Medea, De bron der jeugd, De gijzelaars

8

„Heer mijner ziel, ze zijn geteld. „En hoe groot is haar aantal?” „Die haar getal telde, vernedert zich niet om tot menschen te spreken.”

De groote Haroun-al-Raschid begreep en zweeg. En zich mensch voelende, bad hij tot die zich niet tot het spreken met menschen vernedert. Daarna ging hij voort: „Wijze, daar Allah de starren telde, zoo is het niet on-geloovig, indien de kalif de menschen telt in zijn rijk?” „Heer, het is niet ongeloovig. Want alles is geteld.” „Ook de oneindigheid der dagen?” „Het einde der oneindigheid, Hem is het bekend.” „En wat zal daarop volgen, wijze?” „Heer mijner ziel en eigenaar van mijn leven, niets — — dan de vraag van den zot.”

„Gij schijnt uw leven niet lief te hebben, oneerbiedige.” „Zeer lief, Heer -— .— zoo lief, dat ik het hoogste genot van den wijze durf te veroveren.” „En wat is dat?” „Den grooten der aarde de waarheid te zeggen.” „Ik dank u. Ga heen in vrede. En dubbel zult gij geteld zijn in mijn stad. Want een heele kaerel telt voor twee, in deze woestijn van halven.”

Den volgenden dag droeg Haroun-al-Raschid zijn hofdichter Soliman op, al de zielen, die in de stad Bagdad waren, te tellen en hem het getal op te geven.

Soliman nam een langen stok, gelijk de kemeldrijvers plegen te dragen en een scherp mes en ging staan voor de poort El Dinara. Daar riep hij tot de menschen, dat de groote kalif het getal der zielen van zijn residentie wenschte te weten. Elk had dus door de poort te gaan en Soliman zou voor eiken voorbijganger en elke voorbijgangster, een kerf in zijn stok maken.

De optocht begon. Twee dagen zat Soliman aan de poort en toen ook de laatste vrouw en het laatste kind