De Schrik van Mengelberg

5

die ik postpapier wou verkoopen, mij vroeg of ik ook papier had met een hart er op, dat door een pijl doorboord was. Dat heb ik onthouden en ik heb het bij een drukker laten maken. En door dat onnoozele hartje met een pijl er door, heb ik sindsdien mijn brood. Zou je dat nou zeggen, dat het heele bestaan van een mensch draait om een hartje met een pijl er door?” „Dat geloof ik”, zei de oude man.

En hij dacht aan de volle zalen in avondlicht van zijn jeugd, toen hij als de gevierde zanger ook van het hartje met den pijl er door, geleefd had.

„Nou dan.... als je muzikant bent, waarom speel je dan niet? Wat is je gedoete, occarina, klarinet, vierduits-fluitje ?”

„Ik ben zanger.”

„Da’s kwaad, kameraad. Een occarina of een klarinet ken je nog wegbergen.... de rechters kunnen je niet waar maken, dat je er op gespeeld hebt als de blauwe het niet heeft gezien. Daarom spelen alle muzikanten van de straat tegenwoordig op het tweeplaks-fluitje. Dat stop je in de mouw als de blauwe je denkt te snappen. Maar een stemgeluid kan je niet wegbergen. Ze laten je voor den rechter zingen en de blauwe zegt: „Dat was ’t zelfde stemgeluid asdat ik gehoord heb, edelachtbare”. En je bent er bij gelapt. Een stemgeluid is niks voor een muzikant....” Beiden zaten bedrukt. Opeens zei de lotgenoot: