Kalverstraat

77

paraitre,” of very stylish” of „ongemeen apart.'’ Hij verzekerde, dat een dergelijk dessein in de moderne textiele industrie „sans pareil” was en zoo er dames mede kwamen om te kiezen, brouwde hij zwaar op het vaak herhaald: „Mevrrrauw" terwijl hij een onderdanig verlangensblikje aan mevrrrauw waagde. In de winkeltaal heette het publiek voor Ketelaar: „Kaleikem !”

Polman, de tweede bediende, was voor het mindere publiek, dat „Polkaatjes” genoemd werd. Zelf uit de heffe des volks, maar sluw en het volk u-èl kennend in zijn zwakheden, zag hij met een oogopslag, wat zijn publiek moest hebben, schatte wat ze konden besteden tot op vijftig cent. Hij maakte grove, platte moppen, bezwoer dat hij ’t goed niet goedkooper kon geven, omdat hij den arbeider zijn loon gunde en elk vak, waarin de werkman niet werd betaald, een pestvak noemde. Als „moeder de vrouw" mee kwam, dan zei hij, dat de man niks met zijn kleeren te maken had, dat hij ze droeg, maar „moeder de vrouw" er tegen aan moest kijken.

Nathan Souget was voor ’t publiek van Marken en Uilenburg (genoemd naar den vogel Uil.) Hij was een klein vief joodje, bekend met alle families uit ’t armste oostelijk Amsterdam en sprak, steeds aanprijzend, nooit over het goed zelf dan in gijntjes.

„Zeg-u nou ’s mijnheer... is dat nou een goed pakkie?»

„Goed pakkie ?. . . Hij zal het in geen duizend nachten verslijten."

„Javvèl . . . maar zonder gijn ... is het nu goed goed? t Geld is duur tegenwoordig."

„Goed goed ? As-ie ’t vandaaag antrekt, kan-ie er over tien jaar nog goppe kedoesje in krijgen . . ."

„Veertien vijftig — 't is toch nog wel duur voor een bar-mitzwa-pakkie ...”

„Barmitswa-pakkie r Natuurlijk barmitswa-pakkie . . . voor het jitchen hèt-ie geen pakkie noodig."

Als Natan Souget aan ’t verkoopen was, boven in de zijkamer, waar alléén aan Marken en Uilenburg verkocht werd, stond het andere personeel achter de deur zich te verkneuteren. En David De Leeuw' zelf, hoewel ernstig van aanleg, kon zich