Kalverstraat

46

oogen om ze zijn winkel binnen te trekken. Vrijdag was een goede dag geweest en Zaterdag was er driehonderd veertig gulden ontvangen. Maar Zaterdagavond had hij de salarissen van het personeel en de loonen van ’t werkvolk moeten uitbetalen en hij had, om de twee duizend gulden onaangetast te laten, nog even gauw vijftig gulden moeten leenen bij Vlissingen.

Vijftienhonderd gulden moest hij dus nog bij elkaar zien te krijgen. Vandaag zou voor ’t laatst gepresenteerd worden, heden moest hij het dus om elf uur hebben. Misschien zou de kassiers-knecht voor een fooi nog eens tegen twaalf uur, als hij naar de bank weerkeerde, terug willen komen. Maar dat was dan toch wel de uiterste termijn.

«Kunnen wij niet wat quitanties sturen, Hoevelman:»

«Ja mijnheer, maar het zal niet veel geven ...»

«Probeer het... wat er binnenkomt is binnen. Schrijf alle driemaandsklanten uit. Dat zal toch wel vijfhonderd gulden inbrengen.»

«’kHeb er een zwaar hoofd in, mijnheer.»

«Smeerlappen, om een winkelier zoo lang op zijn geld te laten wachten . . . Laat ik nu eens morgen zeggen, dat ze over een maand terug moeten komen met hun accept!»

«Hahaha!» Nee, die is ook goed!»

Hoevelman lachte met schuddingen van schouders en borst. De coupeur, aan zijn snijtafel, lachte ook mee. De knecht keek even op naar den patroon en waagde een lach.

«Wel ja,» zei de Leeuw, zich gevoelend alsof hij iets heel geestigs gezegd had, «welja... zeg jij nu eens Dirk, straks tegen 't kassiertje van Determeijer en Wesselink. dat mijnheer vandaag uit de stad is en mevrouw van niets weet!»

«Hahahaha!»

«Nou dan... weet je wat je dan zegt? Zeg, dat mijnheer eeen kleingeld in huis heeft.»

o    o

«Hahaha. hahaha, hahaha ... hij is goed . . !»

«Nou dan . . . weet je wat je moet zeggen ...» «Zeg, dat ik vandaag ’t wel even aan kom reiken ...»

«Hahaha... drieduizend vijfhonderd gulden even aanreiken...» lachte Hoevelman. «Maar zoo zijn ze hoor. Ons zegden ze het.»