Kalverstraat

37

zij een kleine tak appelbloesem, neerwaarts, Zij had een smal, ovaal gelaat, een matbleeke doorschijnende tint en zwart haar. Om de hals een snoer paarlen. Haar oogen waren groen . . . klaar, zuiver groen als zeewater met blauwe wéérglansen. Dat was de vrouw van Mantua. Hoewel hij haar geheel uit het hoofd had geschilderd, was hij er inzichzelf van overtuigd dat zij bestond. Hij was met haar gehuwd, droeg een trouwring en sprak met anderen over zijn vrouw. En ieder meende dat hij getrouwd was en hijzelf meende het ook.

Mantua had reputatie gekregen en klandizie bij de winkeliers. Als een pui eens extra mooi geschilderd moest worden, of een nieuwe winkel moest een geschilderd of een gepolychromeerd plafond hebben, werd Mantua aau 't werk gezet. Zoo had hij langzamerhand in de winkelstraten een groot aantal bekenden gekregen en hij voelde, hoewel hij ze in zijn binnenste als hem onwaardig beschouwde, toch een zekere voldoening, eindelijk in een kring van menschen te leven, die hem waardeerden.

Hij hield er van, zoo nu en dan ’s morgens de bekende winkels binnen te loopen en een praatje te houden met de winkeliers of met het personeel. Maar hij sprak zelden over kunst. Hij was anarchist uit gevoel en uit aanleg, wellicht ook door de omstandigheden en gaarne sprak hij over God.

Dezen man nu had Treesje aangesproken.

s Avonds zou hij komen om te zien, wat hij van ’t puitje maken kon.

Treesje was den heelen namiddag onrustig. Een echte artist zou bij haar thuiskomen !

En hij was gekomen, Mantua, en in het achterkamertje had hij gezeten en thee gedronken. Hij had naar het slanke meisje gekeken met zijn vreemde, roodbruine oogen onder de zware wenkbrauwen en zij had naar hem opgezien, hoog tegen hem op. met in haar oogen de eerbied en de deemoed en het volkomen geloof van de vrouw zijner droomen. Hij had gesproken over de nieuwe kunst van de toekomst, over de nieuwe maatschappij, over den nieuwen godsdienst. Al zijn fantasiën, steeds voor zichzelf gehouden of verspild aan menschen die hem niet begrepen, vonden daar, bij dat jonge meisje, vertrouwelijke rust. En thuis op zijn zolder had Mantua, de bijna