Kalverstraat

35

zóó schilderde als hij ’t in zijn binnenste voelde, dat hij ’t schilderen moest. Hij schilderde met zijn verstand. Hij schilderde met een zeker overleg en met een zekeren dwang. Neen, het dier moest anders geschilderd worden.

De ezel bleef maar altoos stil staan in het zonlicht. Mantua keek naar het dier, daarna naar zijn schildering. Daar op het doek stond een grijzen ezel. En die daar in de natuur, was hèl-paars. Zeker, zijn oog bedroog hem niet.

Het dier was hèl-paars met zilveren weerschijn . . . het zilver van ’t licht was op de huid van ’t dier als het zoemen van een bij om zijn hoofd . . . het gaf volmaakt dezelfde gewaarwording van iets raggerigs-schitterends, . . . zóó zou hij zijn ezel schilderen, niet grauw, maar paars en zilverschemerig.

En nu, voor zijn nieuw schilderij, was het hem zoo wonderlijk geworden. Hij voelde zijn lichaam niet zitten op de paar gestapelde steenen. Het was of hij alleen gevoel was. Hij zweefde . . . zijn hand ging beverig, zenuwachtig heen en weer . . . hanteerend de steel van de kwast, en het was hem alsof de kwast niet langs het doek streek, maar alsof daar die ezel op het doek geschilderd iets tastbaars was, iets dat niet plat was maar met voelbare vormen . . .

Zijn hart klopte, terwijl hij schilderde . . . Hij gevoelde zich gelukkig en angstig tegelijk, als iemand die een mooien droom droomt en tevens het bewustzijn heeft, dat het toch maar een droom is, die zoodra zal eindigen . . .

Nu was hij geheel wèg van deze wereld . . . zoo iets was hem nooit overkomen . . . Mijn God, hij schilderde niet, maar daar voor hem leefde een echt dier, een echte ezel op het doek ... Ja, zóó was het goed, zóó was het mooi . . . Dat was écht-schiideren. Echt-schilderen was niet na-schilderen maar echt-schilderen was zelf scheppen, was het baren van levende wezens op andere wijze dan door een moederlichaam heen . . .

En weer begon Mantua aan zijn ezel te schilderen . . . Kobalt. . . nog meer kobalt... en nu cremser-wit dik er op . . . blauw en wit . . . paars en zilver . . . dat waren de echte kleuren van een ezel in het mid-zomer-zonlicht. . .

Toen het donkerder werd, was hij weer naar Parijs terug-