Kalverstraat

,,Uitstekend mijnheer. Er is véél verkocht ...”

Het oude mannetje knikte met wijze knikjes van ,,ja, ja,

David had zijn vader nooit deelgenoot van zijn zorgen gemaakt. Voor hem moest alles glinsteren. Welvaart en vooruit-

ö

gang moest hij zien, de oude man. Wat zou het voor nut hebben, hem deelgenoot te maken van zijn beslommering. Raad of steun kon hij niet geven. De oude rabbonem hadden geen raad voor een winkelier, die zijn zaken ziet achtcruitgaan. Hij zou den ouden man maar zorg en droetheid gebracht hebben. Neen, David hoopte dat, als hij dan 't niet meer houden kon, tenminste ’t zoolang zou duren als vader en moeder leefden. «Ze openen daar aan de overzij een nieuwen winkel zie ik. Wat komt daarin Oóvid ?»

,,Wat zal er in komen vader? Ook een winkelier.”

„Wat staat er op dat blauwe bord . . . Confection sur Viesure . . . Dóvid, dat is een concurrent . . .”

„Een zorg . . . nog een concurrent ... er zijn er twaalf in de Kal verstraal . . . Laat de dertiende er bij komen ...”

„Ja . . . maar vlak aan de overzijde . . .”

„Hindert niet . . .”

De oude vader keek op naar zijn zoon, met zorg in de oogen. „Ik begrijp dat vak niet . . . Twaalf winkels en nu een dertiende . . . die kunnen niet allemaal verdienen . . . Daar is de stad te klein voor ...”

Het kleine hoofdje beneden den grooten zoon schudde met kleine nee, nee, nee-knikjes.

„Heb u een verstand van wat er in dit vak omgaat. Van morgen nog heb ik een jas van p.z. verkocht voor r. i. . .” „Dat kan toch geen stand houden . . . Dat is toch te veel verdienste . . . Zoo’n man komt toch niet terug . . .

„De anderen doen net hetzelfde. En die bij de anderen dan niet terugkomen, komen bij mij ...”

„Ik begrijp het niet, ik begrijp het niet, waar dat heen moet... Huur... belasting... personeel... licht... vuur... een zware huishouding . . . schoolgeld . . . muziek ...»

En opkijkend, nu weer met bewondering naar den grooten zoon en sprekende tot den boekhouder: