Het geheim van Polichinelle

HET GEHEIM VAN POLICHINELLE. 39

Encanto (beginnend te lezen).

Aan Kadmus.

Mijn dierbare geliefde keer toch weer,

Voelt gij dan niet hoe ik van liefde kwijn,

Mijn oogen glanzen van weerhouden tranen,

En ’s avonds moegeweend, nog nauw gesloten,

Weer in den droom, opnieuw van krijten branden,

Des morgens schrijnen met omkringde randen,

Omdat gij Kadmus, toeven blijft, mijn lief...

Kadmus.

Hou nou je moei maar. Als je mijn naam nog eens zoo hard schreeuwt, loopt heel Toledo uit en ik ben geknipt... Ik ben teruggekomen om de meid te zien en haar te trouwen ... En dan gaan wij er samen met de poppenkast weer van door ...

Encanto (de poppen opnemend).

Voedt dat nou zijn man? ...

Kadmus.

Als je geluk hebt... en goede stukken.

Encanto.

En hoe kom je aan die stukken? Schrijf je die zelf?

Kadmus.

Ik zei je toch, dat ik niet schrijven of lezen ken. Ik zou me er voor schamen, als ik de stukken die ik vertoon, eerst zou moeten opschrijven.

Encanto.

Hoe doe je het dan?

Kadmus.

Ik bedenk ze... terwijl ik ze speel...

Barbero.

Da’s knap.

Kadmus.

Of liever, ik laat ze door de poppen bedenken.

Encanto.

Kunnen die dan ook denken ?

Kadmus.

Dacht je dan dat die poppen dood waren?

Encanto.

Dat dacht ik zeker...

Kadmus.

Dan kan je net zoo goed denken, dat tooneelspelers van vleesch en bloed ook dooie poppen zijn.