De Geraffineerde

55

het hoofd op de borst gezonken, naar den brief van Adrienne op haar schoot.

En weer overlegde zij, of het dan toch niet mogelijk zou zijn. Dat ze weinig vermogen had kwam er minder op aan. Zij had er in haar leven zoo velen gekend, die rijk gehuwd waren en toch verarmd en anderen, die arm getrouwd waren en rijk waren geworden, dat zij dat als ’t minste beschouwde. Maar Leonard moest een andere partij doen. Een de Clermont moest een Hugenoote trouwen. Als Leo zijn diploma zou behaald hebben, zou hij zulke schitterende partijen kunnen doen, in hun kring. Zij had tot nu gewacht met het te logeeren vragen van geschikte meisjes, die zij kende, omdat bij Leonard eerst de wilde haren er uit moesten. En de Delftsche geschiedenis moest eerst vergeten zijn. Maar nu ?

Zij las den brief nogmaals door.

„Zeker ... zij wil bepaald niet. Zij geeft geen enkel uitzicht op toenadering van hare zijde. Zij kon toch wel een enkelen weg hebben opengelaten, wist toch immers niets van haar plannen. Waarom veronderstelde zij, wat er tusschen de regels door te lezen was, dat zij ook tegen het huwelijk zou zijn ? Het stond vast, Adrienne wilde niets van Leonard weten. Zij wilde haar leven eenzaam doorleven. Dat moest geëerbiedigd worden. Zij zou haar een brief terug schrijven en dan dadelijk met Leonard op reis gaan. Hij had over een automobiel gesproken. Zij zou een groote reis-automobiel gaan koopen en dan zouden zij samen een tournée gaan maken door Frankrijk . . .

Zij zond een langen brief aan Adrienne terug, zeide daarin dat zij, hoewel ongaarne, Adrienne’s besluit