De Geraffineerde

V.

Douairière de Clermont bleef met den brief op haar schoot, slap de hand er op, zitten en voelde zich tot schreiens toe bedroefd.

„Zooveel fatsoen. Zoo innig oprecht. Wat moest een vrouw, die tot zooveel opoffering in staat was, geleden hebhen. Maar Adrienne had gelijk. Het was beter zoo. Een gescheiden vrouw, eene die twee jaar ouder was dan Leonard, van burgerlijke afkomst, was geen partij voor haar jongen. Zij schreef heel juist „Leonard is wat onstuimig”. Zijn vader was net zoo geweest. Een echte heethoofd. Het Fransche bloed van de Clermonts was nog onvermengd. Zij zelve was een de Neufville. Raymond was zeer ge-loovig geweest en zijn geloof had hem voor afdwalingen behoed. Hij was jong gestorven .... héél jong en uit eerbiedige liefde was zij nooit hertrouwd, had zich alleen gewijd aan de opvoeding van ’t eenige kind. De vrouwen zijn wel ongelukkig als zij achterblijven. Maar zij had een zoon gehad, een levensdoel, een gestadige troost in haar droefenis. Die daar, arme eenzame, had niemand, was verlaten, in de valsche positie van de gescheiden echtgenoote ....

„Arm, arm wicht!” zuchtte zij, meewarig ziende,