De Geraffineerde

I

Zij was een frissche, teeder-blonde vrouw met een paar helder-blauwe oogen, waarin altijd een vraag scheen te liggen. Daarbij was ze zeer blank, melkig blank en ondanks den slanken bouw van haar rijzig lichaam, gevuld, bijna gezet. Bij voorkeur droeg ze roode of groene japonnen, maar het allerliefst een lange roode matinée van flanellette, die ze zoo soepel om het lichaam wist te drapeeren, dat de naar weelderigheid strevende lijnen van haar leest meer dan te raden waren, zonder dat het opzet daartoe bleek. Zij was van haar eersten man gescheiden, omdat hij door lichtzinnigheid zijn vermogen verloren had, failliet was gegaan, in de tijden van armoede die volgden, haar had mishandeld. Maar ondanks die wreede les van het leven, bleven haar maagde-oogen helder en onschuldig de wereld inkijken met de verwonderde vraag, of er dan werkelijk slechte menschen bestonden.

Haar man was een zwaartillende, werkzame fabrikant van biscuits geweest.

Ze hadden de eerste twee jaren van hun huwelijk gelukkig geleefd en de fabriek ging vooruit. Maar toen was Adrienne „bewust” geworden, zooalsze zeide.

Het huwelijk was kinderloos gebleven en in haar verveling had zij een heele leesbibliotheek doorge-