Opgedoken

Uittreksel uit het ‘Berliner Adressbuch',

1938.

pand in de Mohrenstrasse 37A, dichtbij de Hausvogteiplatz in het centrum van Berlijn.

Op weg naar buiten hield de liftbediende ons staande en vroeg naar de reden van het bezoek van de beide mannen. “Ze informeerden naar u, meneer Lebram”, vertelde hij. “Ze wilden weten met wie u ’s avonds het pand verlaat. Ik zei hen, dat uw vrouw u altijd komt halen.“

“En daaruit trokken die twee de conclusie, dat mijn vrouw dus nu ook bij mij moest zijn.”

De liftbediende bevestigde mijn vermoeden. Dus waren ze al op de hoogte, voordat ze bij mij een voet over de drempel hadden gezet.

We reden naar mijn moeder in de Küstrinerstrasse (tegenwoordig Da-maschkestrasse) in de wijk Charlottenburg. Tot voor kort woonde ik daar ook, samen met mijn zuster Vera, die jong weduwe was geworden. Nadat we getrouwd waren, aten Ursel en ik meestal ’s avonds bij hen.

Onderweg bespraken we wat ons te doen stond. We wisten eigenlijk niet waar het om ging. Waar waren die twee speurneuzen op uit? Was het slechts pesterij? Of wilden ze me als ‘overtreder van de rassenwetten’ inrekenen. Na het invoeren van de Neurenberger Rassenwetten in september 1935, waren binnen het Duitse Rijk huwelijken en buitenechtelijke relaties tussen