Opgedoken

Het was laat in de middag, een werkdag in september 1938, kort voor sluitingstijd. In de showroom van mijn confectiebedrijf rond ik mijn werk af terwijl Ursula, mijn jonge vrouw, in het kantoor op mij wacht.

De deur vliegt open. Een boom van een kerel stormt naar binnen met een waakhond aan een dikke leren riem. Hij draagt een bruine rijbroek, zwarte hoge laarzen, een bruin hemd met een zwarte das. Zijn jas en hoed zijn ook zwart. Hij wordt op de voet gevolgd door een kleinere man in burger.

Ik ben verlamd van schrik. “Kan ik u helpen?” Ik beheers me zo goed en zo kwaad als het gaat.

“We willen Herbert Lebram spreken.”

“Die staat voor u.”

“Met wie sluit u ’s avonds de zaak?”

“Met mijn vrouw. Ze komt me elke dag halen.”

“Dan is ze er nu dus ook? Ik wil haar zien.”

De hond trekt woest aan zijn riem.

Nadat ik haar heb geroepen, komt Ursel naar de showroom. De twee speurneuzen observeren haar heel nauwkeurig: 21 jaar, slank, schitterende benen, kleine neus, blauwe ogen en lichtblond haar. Van jongs af aan wilde ik met een niet joods ogend, knap meisje trouwen uit een goede joodse familie. Ursel voldeed volkomen aan mijn ideaal. Ze was het schoonzusje van Ernst Wallach. Met hem was ik op 1 oktober 1933 het confectiebedrijf Lebram & Wallach gestart.

Een jaar later leerde ik Ursel kennen, die als zeventienjarig meisje naar Berlijn was gekomen. Vanwege het leeftijdsverschil van zestien jaar had ik toen verder geen aandacht aan haar besteed. Maar toen ze in de zomer van 1937 met een andere man verloofd raakte, merkte ik dat ik diepere gevoelens voor haar koesterde. Door een speling van het lot kwamen we bij elkaar. Op 12 juli 1938 zijn we getrouwd.