Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

Voorwoord

Mijn leven begon anders dan bij de meeste kinderen. Enkele dagen na mijn geboorte kwam ik terecht bij mijn pleegouders.

Mijn ouders, die in 1942 in de onderduik gingen, hadden via hun huisartsen Dr. Ben Sajet en zijn vrouw Dr. Thea Sajet contact gekregen met Margareta van Hinte en haar vriendin Cornelia Hennekam. Zij waren bereid mij op te nemen en mij als het kind van Cornelia in te laten schrijven.

Mei 1945 kwamen mijn ouders mij weer ophalen. Meer dan drie jaar was ik het kind van Margaretha en Cornelia. Dat waren mijn Mammi en Kokkie. Mijn naam was Berdina Sere Hennekam. Nu stonden daar twee vreemden die zeiden mijn ouders te zijn. Vanaf dat moment was mijn naam Berdina Sere Pront. Mijn oorlog is toen eigenlijk begonnen als stuiterbal tussen mijn ouders en pleegouders.

Margareta van Hinte heeft 5 dikke cahiers volgeschreven over mijn eerste jaren. Vanuit het perspectief van het kind heeft zij van dag tot dag mijn leventje opgetekend. Het leven van een kind dat zij zo normaal mogelijk probeerde te houden in een wereld waar de waanzin heerste. Deze dagboeken zijn geschreven door een redster van Joodse kinderen tijdens één van de zwartste periode uit de geschiedenis.

Dit boek is een integrale weergave van deze dagboeken waarbij geen poging is ondernomen de oorspronkelijke tekst te corrigeren. Wel zijn tussen haakjes redactionele opmerkingen geplaatst ter verduidelijking van de tekst.

Ik ben nu zeventig en ‘ik ben er nog’. Dit lijkt mij het moment om mijn kinderen, kleinkinderen en een ieder die het wil lezen kennis te laten nemen van mijn eerste levensjaren zodat ook zij begrijpen dat niets vanzelfsprekend is.

Ik hoop dat de uit deze dagboeken sprekende liefde, moed en toewijding, een voorbeeld en richtsnoer zullen zijn voor hun leven.

Berdi Vieyra-Pront

7