Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

21 februari 1943

Gisteren was Greet ziek en is er niets geschreven. Zij had hevige oorpijn. Vanmorgen ben ik weer gewogen en maar weer 90 gram aangekomen. We hebben de dokter opgebeld en zei vond het ook te weinig. Ik krijg nu 100 melk en 40 water. Als ik dat op heb dan lig ik gewoon amechtig te blazen. Ik lig op de divan en slaap. Cor dacht dat ik een bolusje moest doen en daarom bleef ik even liggen, maar ik ben in slaap gesukkeld en nu lig ik te wachten, met een heerlijke rode kleur. Ik heb ook weer gefietst en gekropen en dan maak ik geluidjes, maar lachen, neen dat wil ik nog niet. Ik doe wel mijn best, maar het lukt niet. We zouden vanmiddag op bezoek, maar Greet haar oorpijn was nog niet over, dus bleven wij samen thuis. Het was trouwens slecht weer, ontzettend mistig en koud. Ze hebben me vandaag gemeten, ik ben precies 50 cm lang. Ik word volgende week gedoopt. De doopkleren zijn er al, een heel lange doopjurk met allemaal fijne kantjes, een onderjurk en een sprei, dan ga ik meteen op de foto.

22 februari 1943

Ik ben vandaag niet zo erg lekker. Vanmorgen toen ik mijn flesje kreeg en ik pas twintig gram op had, gaf ik een gil en daar kwam een heel hard bolusje, daarna vreselijke diarree; het deed zo’n pijn dat ik gewoon moest huilen. Cor hielp me want Greet heeft nog steeds oorpijn. Daarna heb ik mijn flesje leeggedronken, maar de hele dag bleef ik een beetje ziek. Vanavond dronk ik mijn flesje niet leeg en we hebben weer de dokter opgebeld. Morgen komt ze. Ik ben tot zeven uur in de kamer geweest op de divan. Toen hebben Cor en Greet mijn temperatuur opgenomen. Ik had 36.9 en dat was dus normaal. Van dokter mocht ik venkelwater hebben, maar ik vond het niet lekker.

Er is hier een algemene arbeidsovereenkomst afgesloten. Voor ons gelden dezelfde bepalingen als in Duitsland. De zaken worden ook gesloten, de mensen zitten in zak en as. Het ziet er niet rooskleurig uit. Churchill is ziek en Gandi ook. Laatstgenoemde is een hongerstaking begonnen, omdat hij in gevangenschap zit en niet eerder zal eten voor hij bevrijd wordt.

De wereld is een chaos en niemand heeft levenslust. In mijn kleine wereldje begrijp je dat nog niet, maar ik ben nu bijna twee maanden en ik lach nog niet. Onbewust voelt men de tand des tijds.

23 februari 1943

Ik ben weer wat opgeknapt, maar gisteravond was ik heus erg ziek, mijn melk kwam eruit aan kluiten. We zijn er alledrie erg van geschrokken. Dokter is geweest vandaag. Ze heeft ook naar Greet haar oor gekeken. Dat is nog niet beter. Ik heb nog wel steeds geslapen vandaag. Nu had ik weer een vieze luier. Het is dus

33