Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

drijfnat. Nu lig ik weer helemaal schoon, ik heb mijn flesje leeg, ik heb een flink boertje gelaten en mijn oogjes zijn even uitgewassen, het slapen zal nu wel gaan. Plukkie wilde vanmorgen weer bij me springen. Als ik huil heeft hij het gevoel mij te moeten troosten. Gisteren sprong hij op de tafel toen ik gewassen werd, hij keek naar me en wilde met mijn beentjes spelen.

Ik heb vandaag een po gekregen. Er waren er in het geheel twee aangekomen en aangezien de mensen ons hier nogal goed gezind zijn kregen wij een boodschap. De één is van steen de ander van emaille, alleen mist er een stukje af. We houden de emaille aangezien Cor angst heeft voor een stenen po.

Cor heeft even bij Oma Draak drie visjes afgegeven, dat is een delicatesse (iets heerlijks) tegenwoordig. Het was pikdonker, de auto’s met gedempte lichten hadden evengoed nog een verschrikkelijke vaart. Enfin er zijn gelukkig niet veel mensen op straat, aangezien alles gesloten is.

In Duitsland worden al de zaken gesloten, maar dan ook alle. Geen permanent mogen de dames meer hebben. Alles moet in de oorlogsindustrie. Onze goederen die gevorderd waren, zijn vandaag ook gehaald.

Hier moeten al de mannen zich aanmelden om wacht te lopen. Ze krijgen f 0,50 per uur. Dat is vanwege de sabotage (protest, verzet).

Het rekje staat voor de haard en daarop hangen mijn luiers.

6februari 1943

Ik lig op de divan, Greet heeft me even laten fietsen. Ik heb gewoon gebruld, het klonk zo driftig, ja ik was wel echt stout en het ergste is, dat ik het toch iedere avond weer doe.

Mijn flesje staat op en ik word zo gevoed. Ik heb vergeten te vertellen dat ik gisteren nog een mooie slaapzak heb gekregen van de familie Sanders. Nu lig ik geluidjes te maken. Zin in kruipen heb ik niet, want ik ben te moe, ik zal nu direct wel lekker gaan slapen. Mijn beide handjes zijn aan het vervellen.

Het heeft vandaag en ook vannacht weer flink gestormd. In Italië is het hele kabinet ontslagen inclusief Ciano, die eens zo populair was. Alles staat op springen, maar och ik krijg mijn flesje en mijn schone bedje op tijd en de rest laat ik maar aan de grote mensen over.

7 februari 1943

Vanavond heb ik me toch een stuip uitgehaald. Het was in mijn huiluurtje tussen vijf en zeven. Ze lieten me natuurlijk huilen tot tegen zevenen Greet naar het toilet moest. Toen moest ik hoesten; ze riep Cor om even te kijken, waarschijnlijk lag ik bloot. Neen, het was veel erger, mijn hoofd had ik in een kuil gewurmd waar net geen beschermend kussentje of dekentje lag. Mijn bips lag aan mijn

27