'Ik woon, zoals je weet, drie hoog'

[geadresseerd aan Ruth Mechanicus]

9 maart 1944

De tekenen van de lente doen zich duidelijk voor. Aan het jonge hout zwellen de knoppen, onder de invloed van het zonlicht, met de dag hier en daar zijn reeds teêre blaadjes te zien. In de lucht zit al een ideetje voorjaar. Mijn wollen kleren worden me bij tijden te warm, ook al slaap ik des nachts nog met mijn overjas op mijn dekens. De vogels tjilpen en fluiten weer, de kuifleeuweriken hopsen over het terrein op zoek naar voer. De velden zijn nog bruin, maar er dwaalt voorjaarsnevel overheen zodra de zon verschijnt. De natuur begint weer haar verzachtende invloed te doen gelden en de gemoederen lichter te maken. Jelui begrijpt wel dat ik niet zo bijster veel te zeggen heb. In mijn positie is geen wijziging gekomen sedert de laatste keer dat ik schreef. Intussen hebben jelui goede gaven mij bereikt. Ik kan mij weer in enige opzichten bewegen en de schoorsteen rookt weer. Dat is geen kleinigheid voor een arm man. Een mijner vrienden is met zijn vrouw vertrokken, Andries Sternheim, tegen de verwachting in. Wil je degenen die tot de bestendiging van mijn geluk hebben bijgedragen, mams, Vosje en Ben, hartelijk danken? Ik denk veel aan allen en ben dikwijls vervuld met een gevoel van grote dankbaarheid dat ik nog en wederom in jelui brieven jelui stemmen kan opvangen, zoals ik in jelui gaven jelui harten voel kloppen. Het wordt kaal om mij heen, des te meer waardeer ik het dat ik nog contact kan onderhouden met

72