'Ik woon, zoals je weet, drie hoog'

enthousiasme hoog, als er twee dagen geen eclatant nieuws is, daalt de stemming tot onder nul. Wij leven hier als op een schip dat nu eens hoog op een golftop zit, dan weer diep in een dal zit. De hele dag door wordt gekwaakt als in een eendekooi en ik verbeeld me weleens dat ik bezig ben mijn derde en vierde oor te krijgen om al het lawaai te verzwelgen dat de godganselijke dag op me afkomt: op mijn beide wangen vlak onder mijn oren heb ik een klein bruin bultje, vast het begin van nieuwe oren. Zo verbeeld ik me ook dat mijn armen langer beginnen te worden van het op en neer klauteren langs mijn bed. Intussen zijn wij er nu wel zo langzamerhand van overtuigd dat wij eerst nog op expeditie gaan, voordat wij de kans krijgen terug te keren tot ons punt van uitgang en onze familieleden en vrienden weer te zien. Voor Mee bestaat voor zover ik het kan nagaan voor de allernaaste toekomst nog geen zorg, hoe lang dat duurt, is niet te voorspellen. Theresienstadt is gisteren officieel op zijn identiteitskaart ingevuld; wanneer dat aan de beurt komt, weet men niet. Men heeft de hoop dat de Russen binnenkort ver genoeg vooruitkomen om de transporten ten gunste der joden te beïnvloeden.

Voor de rest begint het hier koud te worden. Het eten is eentonig. Dank zij jelui goede zorgen komt daarin wat variatie. Juist eergisteren jelui pakje ontvangen. De laatste dagen is het menu: pel-kartoffelen, dat wil zeggen aardappels in de schil, zeven of acht stuks met wat kool. Niets meer. Gevecht natuurlijk om het kacheltje, waar iedereen op koken wil, aardappels bakken (met ruzie) of wat havermout of gortmout koken (als er melk is), of

32