Terug uit de Hel van Buchenwald

hebben het er maar heel enkelen in het ziekenhuis van Buchenwald overleefd.

Bij den tunnelbouw te Langenstein werkten 87 Hollanders. Drie zijn er nog in leven; 84 zijn er tengevolge van ongevallen, uitputting en mishandelingen gestorven. In Dora, Laura, Mauthausen en andere moord-centrales was het weinig beter.

De gevangenen, die op transport gaan, krijgen nieuwe, althans andere kleeren aan dan hun bij de ontvangst in het kamp zijn gegeven. Maar deze eenigszins toonbare uitrusting is weinig duurzaam. In de mijnen en tunnels, bij het maken van ondergrondsche werkplaatsen moet in het halfdonker worden gewerkt en hebben dagelijks grooterc en kleinere ongevallen plaats, die niet alleen de menschen, maar ook hun uitrusting beschadigen. De gevangei en werken en slapen in dezelfde kleeren; het laatste, omdat geen dekking wordt verstrekt dinnen ongelooflijk korten tijd loopen de gevangenen weer in vodden.

Vele Hollanders, ook ik, hebben het voorrecht gehad om door bemiddeling van twee kameraden die op de kleedingkamer werkten, een communist en een sociaal-democraat, van betere kleeren te worden voorzien. Deze was afkomstig uit Auswitz van joodsche gevangenen, die er een natuurlijken of meestal een onnatuurlijken dood stierven.

Het is een weinig behaaglijk gevoel in de gestolen kleeren van de aan Nazi-pest overleden slachtoffers rond te loopen. Maar het is nog veel onaangenamer de afleggers aan te hebben van de in het kamp gestorven voorgangers.

Om te voorkomen, dat wij er al te dandy-achtig zouden uitzien en een vlucht door het bezit van eenigermate toonbare kleeren zou kunnen worden bevorderd, knipte men uit de broeken, jassen en overjassen groote stukken weg, waarvoor zebra-stof in de plaats werd ingenaaid. Door deze opvallende versiering zou de Duitsche bevolking onmiddellijk weten een vluchteling uit Buchenwald voor zich te hebben.

Wie het lijden van de Nazi-slachtoffers heeft gezien, beeft van ergernis over het feit, dat de laff j beulen gelegenheid hadden zich door zelfmoord aan hun gerechte straf te onttrekken.

Het bombardement.

Op 24 Augustus 1944 kwam de Royal Air Force met Buchenwald afrekenen.

Wij waren verheugd, toen wij de vliegtuigen hoorden ronken en wij waren het, toen wij mochten aanschouwen, welke ravage zij hadoen aangericht Al deed het ons ook nog zoo veel leed voor de slachtoffers, die het bombardement onder de gevangenen maakte.

Het was gericht, natuurlijk niet tegen ons, en zelfs niet tegen de S.S.,