Schetsen, deel 8

Zóo was ’t gordijn gezakt of ze schoven al langs de knieën van menschen die nog zaten.

De laatste tien minuten had pa met z’n dik-gouden horlogie gefrunnekt, had ma met ’n haarspeld de knoopjes van ’r handschoenen bepeuerd, kriewelig van ongeduld, ’r adem inpersend om ’t weerbarstig glacee over ’t papvleeschje te wringen — had Semmie stiekum z’n waterproof aangetrokken bang voor ’t kurkig gekreukel dat lawaaide as ’t omslaan van versche kranten — had Roosje, de éénig-van-kunst-angedane, sip zitten kijken met ’n zwaar neer-wiggende lip en oog-jens gespalkt. Net slikte ze ’n traankop, zocht ze d’r zakdoek die klef lei te broeien naast ’t versmolten toetje drups, toen ma’s elboog ’r porde: „Roosieneem vast je boa” ...

„Jakkus — stil nou!”, had ze korzel gezeid.

„As we de tram missen, kennen we lóópen,” fluisterde ma, onrustig verzittend.

„Ma, hou toch je mond!”, snibde Roosje en zich gretig verdrinkend in ’t geluid van ’t tooneel, schoof ze zoover mogelijk af — tot ’t doek viel.

„Vooruit! Vooruit!”, maande pa.