Schetsen, deel 2

CORRIE.    75

Dichter bij de deur van de tuinkamer, klopte hij aan.

„Ben je hier Corrie?.... Mag Tk even binnenkomen?”

Weer geen antwoord.

Verwonderd deed hij de deur open, schrikte terug. Op het bruinhouten kastje stonden de halve-portfleschjes in vloeipapier gewikkeld. Twee op de bezeilde tafel, waren geheel leeg, met de tinnen hulzen stuk-getrokken. Er lag een omgeworpen glas naast een kurketrekker en er stond een blikken doosje met Engelsche wafeltjes. Dat zag hij het eerst. Toen bleef hij met bijna sentimenteele triestigheid kijken naar Corrie’s moeder, die in den rieten leunstoel hing, mond wijdopen in snur-king, handen geklemd om de leuningen. Haar dik gezicht was rood van verhitting. Op ’t voorhoofd lag een natte doek.

Twist bewoog niet. De slingerklok tikte, het snurken sleepte zacht door de kamer. Het was alles in eens duidelijk. De portgeur sloeg hem tegen uit de lage, vale tuinkamer, waar de meubeltjes verduwd stonden, waar de nog volle flesschen op het bruinhouten kastje de éénige weelde waren. Kort keek hij. Het was een pijnlijke, bruute revelatie. Zonder geluid deed hij de deur dicht, liep op de teenen terug naar zijn kamer. Net bij tijds. De buitendeur plofte rustig in het slot, voeten bewogen voorzichtig in de gang en er kwam even rust.

Dan werd er weer op zijn deur geklopt.

„Entrez!”

„Hier is de inkt, meneer.”

„Breng je ’t nu toch zelf Corrie?”

„O jawel... u ziet me voor veel zieker an dan ik ben. Malligheid hoor!.... Mama is niet erg lekker ... wat hoofdpijn.”