Schetsen, deel 2

48    HUWELIJKSREIS.

„Ja,” knikte hij lachend: „da’s wel aardig — de eerste witte haar... Maar zóo heeft iedereen ze — zoo had ik ze al toen ik twintig jaar was.”

„Kun je begrijpen!... Blijf zoo eens even stil... Hier is me een dikkert! En wat een lange!... Doe ’k je geen pijn ?”

Het prikte als een naaldensteek in zijn hoofd en boven zijn oogen in het licht van het groen en de zon, hield ze een tweede nu, vreemd-wit, wel-zeker wit.

„Dat komt van de zorgen," lachte hij: „enkel van zorgen... Zijn ’r nog meer?”

„Of ’r méér zijn,” lachte ze blij op: „hier zit ’r een en daar ’n heel bosje en o en hier en o!... lieve hart over zes maanden ben je héélemaal grijs!... ’n Grijze man van een en dertig ! . .. O wat is dat gezellig ! . .. Hou je hoofd nog eens zoo ... Die moet ’r nog uit... Die is bruin van boven en wit beneden .. . Doe ’k je geen pijn ? ...”

Weer prikte het met een lichten knap op zijn hoofd, maar ze had zich vergist, trok opnieuw twee tegelijk, liet ze zien.

„Zie je, David... Nou kun je zién hoé wit je ben .. . Da’s ’n bruine en ’n witte naast elkaar ... Zie je ? Zie je dat ’t geen toeval is. .. O, ik wou dat je heelemaal grijs werd, heelemaal!”

„Waarom ?” lachte hij stil.

„ . . .’k Wou dat je zoo wit werd als je vader... dan zouen andere vrouwen je leelijk vinden, dan zou niemand meer naar je kijken. .. Hoe leelijker je word hoe heerlijker ik ’t vind... Dan ben ik alléén verliefd op je — geen ander... Ik wou dat je al heelemaal, héélemaal grijs werd — jong in je hart natuurlijk .. . wat zou ’k dat heerlijk vinden en gezellig... ’n witte man .. . ’n witte man ...” „Mannen met witte haren maken de meeste veroveringen,” lachte hij stiller.