Schetsen, deel 2

46    HUWELIJKSREIS.

zoo de bruigom gevoeld als hier in ’t groen, in *t groen dat geen eind heeft!”

Beiden stonden ze stil, kijkend voor en achter naar het bladerbeweeg en op zij naar het gestrengel van bladeren en takken, die hadden een zelfden zang. En lachend, in extase van eikaars oogen, kwamen ze tot een innigen kus, waarbij zij elkanders gelaat zagen met schuinweg het groen van de wilgen en de gele trossen in het groen en de knikkende blaren en de zonnezoentjes.

Weer wandelden ze voort, voeten die zakten in ’t zand, geen kraking hadden, alsof er een tapijt lag. Er gonsde een bij, die haar angst gaf; ze zagen het diertje zich zuigen in ’t goudgele hart van een bloem.

Er klapte een licht-witte vlinder met teer-witte slaagjes en nog een met vleugels van wijnrood, langzamer wiekend.

En tusschen het groen trillerden meerdere vlinders, witte veertjes bewogen op wind.

En het gras was gespriet van groen en koperbrons en heele veldjes van botergeel-hoofdjes.

Het laantje week-uit, lijnend in ’t groen, scheen op hen toe te komen met stille verrukking, alles in knikkel, gebuig, gehef van hoog-heven groetende takken.

Het was overal anders, ander groen in wondere tinten van transparent water, zeewier, doorvreten koper, groen van lichtende oogen — en verder weer enkel teer Meigroen, kuifjes nog nat van morgendauw, karteltjes blauw —, groen met aansnikkende verrukkingen, diep-onontleedbare vreugden.

En terwijl de wuivingen teerlijk, met geen ander geluid dan de zang van het bosch en het zoemend gegons tot hen kwamen, voelden zij voor het eerst,