Schetsen, deel 2

TROUWEN.    33

„’k Had me hande toch eerst maar gewassche” —, knorrig zei Ant: „Zoo met je aardappelhande an je japon... ’t Is zonde van ’t goed.. . 't Is öp eer je je ’t weet...”

„. .. Hè-’k ze dan niet geveegd an me schort ?” —, zeide Suus met verwondring.

„Nou ja” — zeide Ant.

Terwijl had Suus met stevig gewring de taillebanden gehaakt, knipte de haakjes en oogjes van de ceintuur — zwart van fluweel met een nikkelen gesp.

En haar Zondagsche hoedje zette ze op, tikjes slaand tegen het haar, dat het rustiger hield onder de bloemen.

„Nou dan,” zei ze kalm bij de deur: „en schil jij de aardappele af.”

„Véél plezier,” wenschte Ant met het mes in scherend gehaal langs de boonen.

„As ’k terugkom breng ’k ’n dubbeltje taaretjes mee... Zet jij dan wat koffie,” zei Suus met den knop van de deur in de hand.

„Da’s ’n idee... Met róóm hoor!” riep Ant nog na in de gang.

Suus den rok gelicht wat omhoog, wandelde stil naar ’t Stadhuis.

Het was een rustige dag, niet veel lawaai.

Om den hoek van de straat zag ze de klok der kiosk: „’k Heb alle tijd... Véél te vroeg”, dacht ze na: „die Ant jaagt ’n mensch toch zoo op” —, en ze keek naar corsetten, zoo snoezig en chic met kanten, met zij héél gevoerd in een winkel van damesartikelen.

„Hoe doèn ze ’t ’r voor!... ’t Is gewoon weg voor niks . .. Hè ! Zöo’n corset.. . Wat ’n echt-Fran-sche chic ... Van zwart satinet met zwart-zijjen kant en geel-zijjen lintjes... En niet duur ook, niet duur.. .”

Schetsen Falkland. II.    3