Schetsen, deel 2

ROSSELIES.    29

trok ze met eenige moeite het lilarokje aan, dat tot aan haar kuiten kwam, deed het groene domino voor het gezicht, lachte van plezier dat geen sterveling haar zou herkennen. Toen floot ze Daantje opnieuw.

„Je wordt maar ééns gek in je leven,” zei Daantje galant; „je ziet V uit als 'n dooie marketenster in je stoel. God, mensch laat je toch niet uitlachen !^ff

„Jij had dominee motten worden!” snauwde Rosselies achter haar masker.

Zij zat nu naast het buffet om te letten op Daantje, die van avond moest schenken. Ze zat voor den spoelbak en achter haar rug was het egaale gerij van de glazen, die aan latjes hingen. Het roode haar pluimde uit boven het groene masker, waarin het listig geschitter der oogjes. Ze had een kolossaal plezier, was van avond „uit”, bemoeide zich maar voor één derde met de zaak. En langzaam kwamen de klanten: Bas, de strooper, met zijn meid en Stork de smokkelaar en de oude Kroder en de manke Willem en ’n hoop anderen, allemaal gemaskerd. En die zagen Rosselies zitten naast het buffet, Rosselies in haar lila maskerade pakje, verschoten, bevlekt, met groene garneersels, — Rosselies met de armen van bleek spek, den hals van rozig spek, den boezem van gekartelde melk, — Rosselies met paarse kousen en fluweelen pantoffels. Dan zeien ze tegen mekaar: „Kijk Rosselies!” — maar ze lieten niks merken, deeën alsof ’r *n vreemde zat en Stork de smokkelaar, die je daalijk herkende aan zijn snor-punten en z’n lange zwarte sik kwam haar vragen voor ’n wals.

„Mag ik de eer hebbe, schoone onbekende?” zei hij.