Schetsen, deel 2

28    ROSSELIES.

„Jouw tijd?* zei slaaprige Daan: Jouw tijd? wat mot ⁹r dan gebeuren?”

„Dat zal je wel zien,” lachte Rosselies, die zich lekker voelde na het gebruik van haar daaglijk-sche borrels.

Daan duwde haar naar de kamer, liep weer terug, maar Rosselies floot hem weerom. Zij floot hem als een hondje.

„Buk jij is onder de bedstee en geef me die doos is an.”

„Welke doos?” — vroeg hij bot.

„Nou die lange — nee, die mot je niet hebben!”

„Wel allemachtig,” gromde hij, sufBg: „je zal toch zoo gèk niet zijn!”

„Ja zoo gek wil ik net zijn,” zei ze vinnig; „en wat steekt ’r voor geks in, stommeling?”

„Ach mensch, laat naar je kijken! Stel je

toch niet zoo an! ’n Mensch zonder beenen en van jouw leeftijd!”

„En waar bemoei jij je mee?” — snauwde Rosselies: „wat gaat ’t jou an? Mot ’k an jou permissie vragen ?”

„Nou ’t is bezopen,” zei Daan in een climax van brutaalheid: „wat ’n anstellerij!”

Grommend liep hij de tapperij in.

Ongestoord begon Rosselies zich te toiletteeren, vroolijk bij het denkbeeld dat de lui haar niet zouen herkennen. In de doos lei een jacquet uit vroegere jaren van lila met groene strooken en een kraag Maria Tudor. Daar had ze al heel wat carnavals mee gevierd.

Voor den kleinen spiegel paste ze en met sterk aanhalen der rijgbanden ging het nog best. Het zat haar geschilderd, net een leest van 'n jong meisje, alleen de armen wat spekkerig. Dan zittend op den bedsteerand,