Schetsen, deel 5

ANALYSE FAN EEN GEMOEDSTOESTAND.    63

Het was de reactie op een maandenlange voetentragedie, natte voeten, koude voeten, siepende voeten, weeë voeten, voeten met scheefgeloopen hakken, voeten die aarzelden zich ergens te vertoonen, voeten die blij waren dat de broekspijpen zooveel verborgen.

Nergens was hij in die dagen binnengekomen of hij had gemeend, dat de menschen naar zijn voeten keken.

En nu zoo ineens de reusachtige verandering: krakende bottines, nette bottines, heeren-bottines, veerkrachtig elastiek, maar vooral dat rijke, aangename, plezierige, gezeten gekraak.

Nu deed je alles om je schoenen te laten hooren, terwijl je vroeger al het mooglijke deed om ze niet te laten zien.

Over mijn kennis kwam eene zoete, luchtige weelderigheid, iets van 1 u x u r e.

Hij had behoefte aan méér borrels, behoefte uit te praten met de vele kennissen, die in het avond-kroegje bij een potje bier bleven plakken.

Hij zat aan de stamtafel met het linkerbeen gespreid over een tweeden stoel, de bottine gehéél zichtbaar, de lipjes ■— nog sierlijk nieuw en geel-zwart — absoluut geëtaleerd.

Dan zeien de kennissen zoo terloops: „Wat heb jij daar een nette bottine,” praatte hij er vluchtig over heen, ongestoord in zijne beschouwingen over politiek en natuurlijk over kunst.

Met zijn nieuwe krakende laarzen sloeg hij over kunst door met eene zekerheid, die anderen het zwijgen oplegde.

Hij had in geen maanden zoo verstandig, scherp, zakelijk, ad rem geredeneerd. En het wonderlijke was, dat hij tèlkens het gevoel kreeg: er is mij iets aangenaams gebeurd, er is iets gebeurd in m ij n leven.