Schetsen, deel 10

OPEN BRIEF AAN JHR. DR. E. TEIXEIRA DE MATTOS.

Geachte jeugdvriend — vriend van dè èn mijner persoonlijke jeugd — nu ik toch aan het epistel-lan-ceeren ben en nog geen week geleden zoo uitermate genoegelijk ’n woordje met Kuyper (helaas: wiè maakte er Kuiper van?) sprak, vermeen ik de leeken-discretie te mogen vermoffelen. Ongepast en onvertogen van houding was ten allen tijde het individu, dat zich mengde in aangelegenheden van wetenschap en studieuze onderzoeking. Maar de blaaskakerij blééf van alle geslachten — het onze is er niet op vooruitgegaan. We blaaskaken ijverig in zake kunst, politiek, zeden, overtuiging, we blaaskaken zoo danig dat wij elkanders wezenstrekken waarschijnlijk niet zouden herkennen, als we één simpel moment onze kaken inert lieten — we zitten vastgebakken aan den s c h ij n onzer zielen, gelijk een varkens-blaas, om de woordkoppeling aan te houden, aan een zieligen schijn, schijn van volgroeidheid, robustheid, massieven inhoud, dewelke geen stoot kan verdragen ... Waarom zou ik dan niet blazerig kaken op een terrein, dat de medische kringen nijdig bespinnen? Ik doe wat des tijds is en alleenig driest lijkt door de vlucht der rotatiepers. Ik doe wat ik niet doen móést, daar een nadenkend